۲۳) برای عزت نفس از کجا شروع کنم

رویامی گوید:

این دقیقا مشکل بزرگ زندگی منه عزت نفس رو نمیگم مثال آشپزیت رو میگم. از بچگی مادرم مشکل داشته تو آشپزی برادرام فوق العاده ایرادگیر بودن و بدغذا.من هم از آشپزی وحشت داشتم و الان هم گیر یه آدم فوق العاده یدغذا افتادم،😶یه بار تو نی نی سایت بهت گفتم و تو گفتی خب برو کلاس اشپزی،😁یه استیکر خنده هم گذاشتی حقیقتا خیییییلی ناراحت شدم از حرفت و استیکرت. میدونی مشکلم اصلا بلد بودن نبودن نیست خودم حس میکنم انرژی منفی میدم به غذا یه وقتایی همسرم میگه این عالیه همیشه همینطور بپز دوباره دقیق همون رو میپزم و میگه خوب نیست حتی گاهی هم حق داره ها ولی واقعا نمی دونم مشکلم کجاست!!! و یه نگرانی دارم برا دخترام که میگم اونا هم دقیقا مثه من خواهند شد امیدوارم همسر خوش غذا گیرشون بیاد،🙁 هیچکی نمی تونه دغدغه منو درک کنه ده سااااله سر غذا دعوا داریم آخرین بار به حدی عصبی شدم میخواستم بذارم برم،😔 ببین مشکلم با دیدن فیلم و این چیزها حل نمیشه کلی دستور میخونم و خوندم از نت این مشکل من نیست،😐نمی کنم متوجه شدی یانه فقط امیدوارم نگی برو کلاس آشپزی هنوزم ازت ناراحتم،😶

زهرامی گوید:

ممنون مهشید عزیز

خانوم مهندسمی گوید:

سلام من چند ساله که شما رو می شناسم و تمام مطالب تون رو بارها و بارها مطالعه کردم
اما اولین دفعه اس که بهتون پیام دادم،
الان که دارم می نویسم حالم خوب نیست
من چند روز قبل توی یه آزمون که چندماه براش وقت گذاشتم بودم و تسلیم در حدی بود که بتونم با دفعه اول نمره قبولی کسب کنم اما قرار گرفتم تو محیط آزمون به قدری استرس گرفتم که عملکردم نصف شد ، ضربان قلبم بالا رفته بود ، دست هام می لرزید به قدری بهم ریخته بودم که تمام تمرکزم رو از دست دادم
اواخر آزمون چندتا جواب های درستم رو به خاطر اینکه به خودم باور نداشتم پاک کروم و قبولی رو از دست دادم
چند روزه که خیلی فکرم درگیر بود خیلی به خاطرش گریه کردم تا اینکه به ذهنم رسید باهاتون درباره اش صحبت کنم به نظرتون برای دفعه بعد که خواستم تو آزمون شرکت کنم چیکار کنم؟

خانوم مهندسمی گوید:

اصلا چطور میشه که استرس و اضطراب رو کنترل کرد؟
تو این چند روز دائم به این فکر میکنم که چرا با قرار گرفتن تو محیطی که بهم تنش و استرس منتقل میکنه آنقدر ضریب خطای تصمیم گیری هام زیاد میشه
به قدری من وحشت کرده بودم توی آزمون که حتی به مطالبی که بلد بودم هم شک داشتم

فلفلی_قلقلیمی گوید:

به به یه پست اومده و من عقب موندم☹️
این روزا انقدر برنامه ام فشرده شده حتی انرژی فکر کردن هم ندارم☹️☹️
انشالله بعدا راجب این قسمت نظر میدم☹️☹️

دریامی گوید:

منم قبلا آشپزی رو کار سختی میدونستم .
الان بنظر خودم و اطرافیانم خوشمزه ترین غذاهارو میپزم ، خودمم خیلی علاقه دارم ، حتی یه غذای ساده درست میکنم تمام سایتهارو میگردم ببینم میتونم ایده خوبی بگیرم از انواع روشها ، و بهترینشو پیدا میکنم 😅

منیرهمی گوید:

جسارتا من کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دارم. و حدودا دو سالی هست که درمانگر یونگی هستم. من فکر نمی کنم فقط سرکوب خشم سایه ایجاد میکنه. معمولا اساتید موقع تدریس مبحث سایه ها اولین مثالی که استفاده می کنند خشمه. چرا؟ چون تقریبا در تمام جوامع ابراز سالم احساس خشم یه مساله است. از این جهت من هم خشم رو به عنوان مثال انتخاب کردم.
اما در مورد درمان عزت نفس، من به عنوان یه تحلیلگر یونگی درمان رو دقیقا از تحلیل سایه های فرد شروع می کنم. داستان فرد رو می شنوم، رفتار و واکنش های فعلی فرد رو می چینم کنار تاریخچه فرد. با کمک خود درمانجو سایه ها رو در میاریم. من معمولا توی گام بعدی میرم سراغ تحلیل کهن الگوهای شخصیت فرد بهش یاد میدم چی رو باید کنترل کنه چی رو باید تقویت کنه و … البته لزوما همه درمانگرها این مرحله رو انجام نمیدن. ولی من بهش اعتقاد دارم چون برای درمانجو ملموس و جذابه. و به نظر من بخش مهمی از فردیت یابی درمانجو از این طریق انجام میشه.
تا اینجا درمانجو به شناخت و پذیرش میرسه. ضعف ها و ریشه های اونا، سایه ها و آسیب ها استخراج میشه و پذیرفته میشه. از اینجا به بعد میریم سراغ راهکارهای عملی و درمانی، مثل تکرار و تلقین، مثل مواجهه، مثل خودشفقتی، بازوالدگری، شفای کودک درون، نوشتاردرمانی و …
بسته به اینکه ریشه کمبود عزت نفس چی باشه روش های عملی درمان و تمرین ها متفاوته. و بعضا در موارد حاد مثل تجاوز جنسی در کودکی روند درمان به طور کامل تفاوت های عمیقی داره.

منیرهمی گوید:

در پاسخ به فاطمه

خب راستش به خیلی چیزا بستگی داره. در اینکه الان تعداد فارغ التحصیل های روانشناسی زیاد شده و کیفیت آموزش هم اومده پایین شکی نیست. اما چیزی که من فهمیدم اینه که همه روانشناس های موفق اطرافم افرادی هستن که خیلی خیلی مطالعه دارن و علی الخصوص منظورم از مطالعه ، مطالعه ی جدیدترین مقالات حوزه کاری خودشونه. نه اینکه صرفا کتاب های روانشناسی بخونن.
نمیشه انکار کرد یه بخشی از موفقیت شبکه سازیه. اینکه بچسبی به یه مجموعه خوشنام مثلا یه کلینیک یا یه مرکز مشاوره معروف و پرمراجعه . باافراد شناخته شده حوزه خودت در ارتباط باشی و از طریق لینک ها یاونا مراجع بگیری.
در کل بخوام بهت بگم موفقیت توی این رشته هم دانش تخصصی می خواد هم ارتباطات قوی. من خودم اوایل کارم روزی یک دونه مراجعه کننده داشتم. اونم معرفی از سمت استادم بود یا یکی از اقوام خودم !!! ولی حالا شکر خدا از ۱۰ صبح تا ۱ عصر و از ۳ عصر تا ۹ شب تایم میدم برای درمان.
ولی ببین در کنارش مثلا صبح ها از ساعت ۵ صبح بیدارم و مطالعه میکنم. پرونده درمانجو رو می خونم سرچ میزنم با اساتیدم مشورت میکنم و خلاصه شدیدا درگیرم.

کبوتر سپید عشق🕊می گوید:

سلاااام من نمیدونم چجوری سایه هارو کشف کنم و چجوری و از کجا شروع کنم برای کشفشون🥲🩵🕊

Saharمی گوید:

سلام مهشید جان 🦋
توی کامنتی گفته بودین :
در کتاب نیمه تاریک وجود، میگه وقتی شما متولد میشین، راحت رفتار میکنین…گریه میکنین …

من خیلی دقت کردم به رفتارام سعی کردم اصلاحشون کنم ولی هنوزم کار داره و مشکلاتی دارم
من چند تا چیز حل نشده دارم توی ذهنم
یکی این حس حسادته و یکی حس خجالتی هست ک خانواده ام حضور دارند اونجا
زمانی ک من نیاز به توجه داشتم و زمان رشد من بود و تازه میخواستم برم کلاس اول خواهرم به دنیا اومد
وقتی دیدم ک همش به اون توجه میشه و من هیچی ، فقط درس بخون و مشق بنویس همین
نه روابط اجتماعی و اعتماد به نفسی
من وقتی ک الان فکر میکنم به گذشته با خودم میبینم ک من همه چیو تو خودم می‌ریختم
و حتی عادی ترین موضوعات رو به مامانم نمیگفتم
و یادم میاد ک من هیچ قدرت دفاعی نداشتم از خودم توی مدرسه
و چه اتفاقایی توی مدرسه افتاد ک من یادمه
یه عالمه تحقیر شدم و به مامانم هیچی نگفتم
توی کلاس اول معلممون فکر کنم بغل دوست داشت 😅 چون وقتی میومد توی کلاس بچه ها می‌پریدن بغلش میکردن و به نظرم خیلی مسخره میومد 😅🤦🏻‍♀️ بعد رفت به مامانم گفت ک بچه گوشه گیر و افسرده اس وقتی میام توی کلاس همه ی بچه ها بغلم میکنن ولی اون ن
* سه چهار تا از بچه ها بغلش میکردن😐
توی کلاس دوم یه عالمه گریه میکردم چون معلممون دوست نداشتم خیلی بد رفتار بود
منو چون مشق ننوشته بودم گفت پشت به کلاس وایسم تا کلاس تموم شه 🥲🥲 و خیلی بد حرف میزد ، داد میزد ، بد اخلاق بود و ..
کلاس سوم یه بار یه چیزی تعریف کردم
اینکه یکی از بچه ها مون داشته با کناریش حرف میزده و درسو نفهمیده بود و وقتی به معلم گفت اونم گفت ک براش توضیح نمیده منم اینو تعریف کردم بابام فکر کرد ک من نفهمیده بودم زنگ زد به معلم مون و جلوی همه ی بچه ها گوشی شو گذاشت رو اسپیکر و منو باز خواست می‌کرد و من یه عالمهههه جلوی بچه ها گریه کردم که بابا من منظورم خودم نبود دوستم بود ک نفهمید
به خاطر همین الان واقعا چیزی براشون تعریف نمیکنم یا چیز با مزه ای باشه هی نگرانم نکنه ک دوباره زنگ بزنن و من تو اون موقعیت قرار بگیرم
تازههه یه بارم یکی از بچه های کلاسمون مامانش معلم مدرسه مون بود
من کلاس دوم بودم
اومد منو به عالمهههه دعوا کرد چون من از خودکار رنگی های دخترش استفاده کرده بودم
و من بازم داشتم گریه میکردم
کلا از مدرسه خاطره ی خوبی ندارم و هیچوقت دلم براشون تنگ نمیشه
و الانم هر وقت مامانم بخواد بیاد دنبالم مدرسه همش استرس دارم دلم نمیخواد ک بچه ها ببیننش 🥲🥲🥲🤦🏻‍♀️

تق تق، سلام صاحب خونه😁😍
من تا الان خواننده ی خاموش بودم، مهشید جان از وقتی دیدم اینجا رو راه انداختید دلم میخواست اولین کامنتم تشکر از شما باشه، نمی‌دونم دقیقا چه تاریخی بود ولی فکر میکنم یکم قبل از عید سال ۱۴۰۰ در نی نی سایت باشما آشنا شدم، اون موقع هنوز یه دختر نوجوانه پانزده ساله بودم و باید بگم حالم خیلی بد بود، چند سال قبل از اون تاریخ من با یه سهل انگاری در محیطی قرار گرفتم و با یه تصمیم اشتباه سال های زیادی رو از زندگیم از دست دادم، اگر بخوام با تقسیم بندی که شما در سایت ارائه دادید بگم من یه دختر ساده دل بودم که مستعد خیال پردازی بود اونم خیلی شدید، اون اتفاق باعث شد خیلی بترسم و برای اینکه این ترس رو رفع کنم بلد نبودم چطور احساساتم رو بازگو کنم، این شد که برای آروم کردن خودم از تخیل استفاده کردم، دنیایی رو توی ذهنم خلق کردم که کمک کنه آروم شم و با احساس ترسی که داشتم مقابله کنم، البته که خانواده ی من فهمیدن ولی بعد از یه مدت که راه حل اشتباه من جواب داد اونها فکر کردن که خوب شدم و دیگه زیاد پیگیر این قضیه نشدن، البته از حق نگذریم منم حواسم بود که نفهمن، وقتی مسئولیتی به من داده میشد به بهترین نحو انجامش میدادم تا هرچه زودتر بتونم به دنیای درون ذهنم برگردم، اما زندگی کردن همزمان توی دوتا دنیا با زمان مشترک کار واقعا سختی بود و انرژی وحشتناکی از من میگرفت، مدام کسل بودم، بی حوصله بودم و فعالیت های دنیای واقعی به چشمم کوچک شده بود، کم کم شناختی که از کودکی از آدم های مهم زندگیم داشتم تحریف شد، دیگه اون هارو اونطوری نمی‌دیدم که هستن بلکه اونطوری میدیم که توی دنیای ذهنیم بودن و چقدر دردسر برای خودم و بقیه درست کردم به این خاطر🥲😫
اون تایم که شمارو شناختم دیگه ضرفیتم دوطرفه برای زندگی کردن پر شده بود، خب روح آدم هم تا یه جایی میکشه، حس اون روزها طوری بود که انگار پونزده ساله نبودم بلکه انگار سالهای بیشتری رو زندگی کردم، اون روزها مغزم دیگه توان درست فکر کردن یا پیش بردن دنیای ذهنیم رو هم نداشت، اما من معتاد شده بودم به هیجانات کاذب و ماجراهای جدید، برای این منظور به کتاب ها پناه بردم، یک عالمه رمان خوندم تا بتونم از واقعیت و ذهن خودم فرار کنم، تا فکر نکنم، روزی که تاپیک های شما رو دیدم هم دیدم بهش همین بود، پیش خودم فکر میکردم این یه داستان جدیده که می‌تونه من رو آروم کنه و شروع کردم به خوندن، فقط اینکه هنوز هم نمی‌دونم دقیقا داستان زندگی شما چی داشت که دلم خواست دنیایی که درش به دنیا اومدم رو بشناسم و شروع کردم که سعی کنم زندگی کنم و برای همین یک دنیا ممنون شما هستم
هنوزم هست ولی فعلا باید برم😅🥰
ازتون ممنونم💖

مریلامی گوید:

در پاسخ به کبوتر جانِ سفید عشق(نامت خیلی جالب و زیباست🙂🤍.) :
عمیقا خوشحال میشم که کمکی از دستم بربیاد و برات انجام بدم قشنگم🫂. به قول مهشید جان نهالی میکاریم توی این راه…
خیلی خوشحال شدم تونستین آشنا بشین با سایه ها و ریشه یابی کردین. امیدوارم پرواز زیبات رو همین روز ها تماشا کنیم و کیف کنیم🕊🤍.