خانمی که من باشم (قسمت هشتم)

در پست های قبلی، چند تا کامنت جواب داده نشده …در اولین فرصت(پنجشنبه) انجامش میدم

حس و حال این روزهای مهشید

استادم واژه ای را اختراع کرده بود به اسم غم مقدس!
مثلا:
غم کودک کار
غم خشکسالی
غم زلزله زده های بم
و….
چه خوبه آدم غم مقدس داشته باشه…برای هم نوعت ناراحت بشی…اگر کاری از دستت برمیاد بکنی…اگر کاری از دستت برنمیاد، بی توجه رد نشی مثل آدمی که اصلا براش مهم نیست…

منم یه واژه ای اختراع کردم به اسم غم امیدوار

غمی که باعث میشه پس از هر شکست، درس بگیری و قوی تر ادامه بدی و دوباره پلن هات را بچینی و دوباره بری تو دل کار.

مثل غم کنکور قبول نشدن که دوباره باید پرانگیزه تر تلاش کنی…
مثل غم نداشتن یار که باید برای معرفی خودت و آشنایی با ادمها وقت بذاری…
مثل غم بی پولی که باید کاری براش بکنی‌…

اما برخی غم ها ادم را می بره به پرتگاه نابودی!

مثل حسادت، کینه، بخل، تنفر و…

یه دوست خوبی دارم که اگر می دیدم بقیه، پشت سرش حرفای دروغ میزنن، همیشه دفاع میکردم و با اون ادمها وارد بحث می شدم…اما یه مدتی است که دیگه این کارم نمیکنم‌..
چون اونایی که پشتش حرف میزنن؛ واقفن که دوستم ادم خوبی هست و موفق هست و در واقع دلیل این کارشون حسادت هستش…
دوستم میگفت که این جماعت “نقطه زن” خوبی نیستند…بلد نیستند چی بگن که به هدف اصابت کنه …اینایی که میگن نقطه من نیست…
دیدین یکی الان بهتون میگه زشت…فردا هم میگه …دو ماه بعدم میگه …تکرار میکنه …
وقتی تو سلول به سلولت باور داره که زیبا هستی، خب این نقطه تو نیست …
دوستم به من گفت که تو هم همینطور شدی درسته؟ چون عکس العملی نمی بینم داشته باشی روی خیلی حرفها…
به خودم نگاه کردم، به نکته جالبی اشاره کرد…
فکر میکنم بلوغ یعنی همین…اینکه ما امپراطور سرزمین وجودی مان هستیم و دیوارهای امپراطوری ما، عزت نفس ماست…تیری از این دیواره ها نمیاد تو سرزمینت…مردم چیزی از زندگی ات می دونن که خودت بهشون نشون دادی و روی همون ها نقطه زن میشن:) ولی اونها دقیقا جایی بوده که رشد کردی و یا شکست هایی بوده که ازشون پیروزی ساختی…البته اینکه آدم ها مشغول زدن نقطه های اشتباه باشن بد نیست…چون اینطور برات بی خطر میشن…میدونی که مشغول چیزای امن هستند و در تو اثری نداره …

غمی که این روزها دارم و گذاشتمش در دسته مقدس ها، این هستش که برای آدمهایی که تیرهای اشتباه میزنن، خیلی ناراحت میشم و حتی برای اونایی که تیرهای درست میزنن هم ناراحت میشم…قبلا دلم میخواست بهشون چیزی بگم و در جنگ لفظی، شرکت کنم…ولی الان جنگ بیهوده نمیکنم چون شدیدا دلم میسوزه…نه اینکه فکر کنین از این مدل دلسوزی ها که طرف را لِه کنم و حس حماقت بهش بدم نه!
به این معنی که میدونم استعدادهاش را ندیده…توانایی هاش را مدفون کرده…شکوفا نشده…جای اشتباه ایستاده
…میتونست مثلا الان آرزوهاش را زندگی کنه …هر آرزویی مثلا دانشگاه…مهاجرت …عشق … شادی …پول …نمیدونم هر چی که تو ذهن آدمهاست برای پیشرفت…
ولی الان در حال بد و بیراه گفتن به دیگران هستش…مکان این ادم با این توانایی ها اینجا نیست …
خیلی از ادمها اینطوری میشن متاسفانه …چون سرزمین وجودی شون خشکیده و بهش نرسیدن…هر زنی که در این جایگاه باشه، یعنی یه زن مدفون شده در زندگی، که میتونست برای خودش و جهانش غوغا کنه ولی …

صفر و صد فکر کردن، باعث میشه خیلی از قسمت های سرزمین دیگران را نبینی …

مثلا اگر امروز با یکی اختلاف اعتقادی داری، قرار نیست به شیشه های خونه ش سنگ بزنی…قرارم نیست دور خونه خودت سیم خاردار بذاری که اونا نیان تو…
تازه میتونی با همون ادم، بری تو حیاطش چایی هم بخوری و در مورد چیزای مشترک حرف بزنی…

عجیب هست که من در نوجوانانی که سبک زندگی شون را اصلا نمیتونم درک کنم و فاصله ما انگار به اندازه قرن ها شده ،نقاط مشترک با خودم دیدم… رفتم باهاشون معاشرت کردم و دیدم که ای دل غافل! چقدر میشه در مورد خیلی چیزها تبادل نظر داشت…چقد میشه اشتراک پیدا کرد …وقتی ذهنت را میذاری روی سیاه و سفید کردن آدمها، به ذهنت محدودیت میدی که خیلی چیزها را دیگه نبینه و این باعث میشه چیزای خوب در آدم ها را هم نبینی…

۵)

کمی زیبایی تقدیم تون کنم…

ویوی روبروی خونه مون به وقت بارون (اونم بارون که سایه اش سنگین بود تو زمستون)

ویوی پس از بارون