۱۴) سفر قهرمانی در برزخ

یه مدتی درگیر مچ پام بودم و حقیقتا سفر خیلی بدی بود…
چند روزی که گذشت داشتم  خاطرات اون سفر کذایی را مرور می کردم و حرص می خوردم که ذهنم رفت روی داستانی که دکتر تعریف کرده بود…موسی تونسته بود خضر را کنار دریا پیدا کنه و ماهی هم اونجا گم شده بود….ولی من تو چاه دستشویی دستبندم را گم کرده بودم…کدوم عقلی این دو تا را به هم ربط میده آخه!!

ولی سعی کردم تحلیل کنم :

مهشید چرا فکر می کنی که از همه چی آگاهی؟

به قول استادم، وقتی همه چی تو زندگیت آشفته بازار شده و تمام راه ها بسته شده و هیچی سر جاش نیست و طوفان بزرگی شده، شاید قراره در جهان هستی فرآیندی رخ بده …

من همیشه برای تمام چیزایی که تو زندگیم داده نشد، پیش خدا گلایه کرده بودم…چرا اینو ندادی، چرا اونو ندادی؟ چرا من؟ چرا زورت میاد یه راه باز کنی و …

شاید اصلا اینها مال من نباید باشه نه؟ شاید هم آماده دریافتش نیستم!

من از این گفتگوهای درونی داشتم زجر می کشیدم…
چون همیشه هر چیز خوبی که تو زندگیم از دستم رفته بود را همه اطرافیان و اساتید، ربط داده بودن به قسمت و حکمت و …
چرا فقط من مشمول قسمت و حکمت می شم؟پس من چه زمانی قراره قسمتم بشه؟

بعد دیدم ظاهرا من ادعای دانستنم میشه! آخه من که از زندگی مردم آگاه نیستم…شاید چیزی که اونا دارند به دلایلی دارند که من واقف نیستم…

همین تحلیل کردن باعث شد، فصل جدیدی در زندگی من شروع بشه…فصل پذیرفتن اون چیزی که خدا نمی خواست من داشته باشم!