۲۱) پروین و نفرت از مادرش (قسمت ۴ سایه ها)

فلفلی_قلقلیمی گوید:

اما چکار کنم این حس بدهکار بودن نداشته باشم نسبت به بابام؟
همیشه تو مغزم رو پر کردن خانواده ات برات زحمت کشیدن باید گوش به فرمانشون باشی اگر نباشی پشیمون میشی و هزار نفر برام مثال زدن از کسایی پشیمون شدن،منم چون ترس از شکست و تحقیر داشتم میگفتم چشم
با اینکه من خواسته ی زیادی نداشتم ازشون
فقط میخواستم اجازه بدن برم کار کنم
اجازه بدن برم آموزشگاه
اجازه بدن با دوست هام حرف بزنم یا بیرون برم
اجازه بدن برم مدرسه عادی
اجازه بدن مراقب بچه ها نباشم
اجازه بدن موهام رو کوتاه کنم
اینا چیزای عادی بودن ولی من همین ها واسم بزرگ شد و حس میگردم اگر این ها رو بخوام یعنی اشتباه
یعنی پشیمونی
چکار کنم انقدر حس نکنم باید چیزی رو جبران کنم؟
بابام جوری صحبت میکنه انگار کل زندگیش رو یه ما معطوف کرده
زمانی که باید خونه میخرید ماشین خرید
زمانی که باید خونه میخرید چند تا زمین خرید تا مغازه واسه خودش درست کنه
خیلی کارهای بزرگ کرد ولی به خانواده اش توجه نکرد واسه چی طوری رفتار میکنه اگر ۲۰۰ تومن بذاره کف دستم من باید جلوش خم و راست بشم؟
چرا مامانم از اینکه در ازای بزرگ کردن بچه هاش گوشیش رو میداد کمی باهاش رمان بخونم سرم منت میداشت؟
چرا سر اینکه از مدرسه درخواست مشاوره کردم بهم گفت آزادت گذاشتم بهت لطف کردم این گوشی رو دادم؟
چرا فکر میکردم حق دارن در صورتی که الان نگاه میکنم قیاسشون بشدت خنده دار و مضحکه
چقدر احمقانه خودم رو مطیع این ها کردم؟
این همه خودم رو حقیر کردم سر اینکه حداقل های وظایفشان رو انجام میدن؟
فقط والدین نبودن که من رو کنترل کردن خودم هم خودم رو کنترل کردم و به خودم حق زندگی ندادم

فلفلی_قلقلیمی گوید:

چرا من دو تا کامنتم در حال تاییده و ارسال نمیشه؟?

نورامی گوید:

سلام ممنون از پست خوبتون مهشید عزیز ?❤️
من فکر میکنم پروین طرحواره ایثار داشته و ایثار رو هم از مادرش یاد گرفته شاید در بچگی شاهد از خودگذشتگی های افراطی مادرش در مراقبت از بچه هاش و همسرش بوده و اینو یاد گرفته که نیاز های دیگران از نیاز های من مهم تره البته این یه تحلیل سطحی هست ولی من بار ها دیدم که اون ویژگی که ما رو نسبت به والدینمون متنفر میکنه دقیقا درون ما هم هست..همه ی ما زخمی هستیم و خانواده مون اولین مکان زخمی شدن ما هست ولی نکته اینه که رشد ما دقیقا در همون خانواده و شرایطه
من همیشه به این قضیه که خیلی ها نسبت به والدینشون تنفر دارن این دیدگاه رو دارم که اگر والدین ما نقطه ضعفی دارن دقیقاااا همون نقطه ضعف هم درون ما وجود داره نکته اینجاست که تا زمانی که بچه ایم هیچی تحت کنترل ما نیست ولی از یه جایی به بعد مسئولیت بازسازی ویرانه ی درون بر عهده ی ماست من عمیقا فکر میکنم ما باید به خودمون یادآوری کنیم ۱.رشد ما در خانواده مون هست که در اون آسیب دیدیم ۲.باید نقاط ضعف خودمون رو با والدینمون تمرین کنیم این فرصتیه برای بزرگ شدن از اون مشکل
تمرین کردن نقاط ضعف با خانواده خیلی سخته ولی گمان کنم تنها راه رهایی هست اینکه ما به مرحله تمرین نقاط ضعف با پدر مادر برسیم(من اسمشو گذاشتم بازسازی شناختی یعنی در سطح شناخت و بعد عمل)ابتدا نیازمند تغییر در سطح هیجانی هست یعنی اول باید از شر اون بغض و عصبانیتی که از والدین داریم رها بشیم و بعد بریم سراغ تمرین نقاط ضعف با اون ها ..یکی از تکنیک هایی که باعث تغییر در سطح هیجانی میشه (روی من جواب داده) نامه نوشتن به اون ها هست به خاطر دارم من برای یکی از عزیزانم ۷ ، ۸ صفحه نامه نوشتم و تمام دلایل عصبانیتم رو از اون فرد نوشتم اینکار چند روز طول کشید و از آخر برگه ها رو پاره کردم باور کنید حس رهایی داشتم ، در آخر عمیقا فهمیدم اون آدم از سر ناآگاهی با من اون رفتار ها رو داشته و درسش برای من اینه که من یاد بگیرم انقدر خودآگاهی داشته باشم تا به دیگران آسیب نزنم و شروع کردم تمرین نقاط ضعف خودم با اون آدم …من رفتم دنبال شناسایی طرحواره هام باور مرکزی آسیب رسانو پیدا کردم و وقتی نزدیکانم با رفتارهاشون زمینه رو برای گیر کردن من در اون تله ها ایجاد میکنن، دست خودمو میگیرم و میگم الان دیگه باید متفاوت رفتار کنی نه مثل اون ورژن نا آگاه ..
این رو هم بگم من نفرت پروین از مادرش رو میفهمم و فکر میکنم بخشی از نفرت پروین نسبت به مادرش از نفرت خودِ پروین نسبت به خودش منشا میگیره و پروین اون خشم سرکوب شده رو رو فرافکنی (یه مکانیسم دفاعی جهت تخلیه انرژی منفی درونی هست) میکنه روی مادرش ..قصه ی پروین قصه ی همه ی ماست ، مهشید جان حرف قشنگی تو پست قبلی گفتن که احساسات منفیشون رو سرکوب نکردن و به رسمیت شناختن ، ما با شناسایی و به رسمیت شناختن احساسات منفی نسبت به دیگران تازه میفهمیم بیشتر از اینکه از دیگران متنفر باشیم از خودمون متنفر بودیم و باید مسئولیت آباد کردن این ویرانه رو بر عهده بگیریم

در مورد مطالب بالا مدت ها فکر کردم و امیدوارم خوب تونسته باشم آنچه که فهمیدم رو به هم ربط بدم و بهتون هدیه کنم
امیدوارم مفید باشه ❤️

Narnia_18می گوید:

سلام مهشید بانو ?
چقدر این متن من رو توی فکر‌ فرو برد ، حس کردم وجود من هم پر از سایه شده، و دلم خواست برم کتاب رو بخونم و به فکر سایه های وجودم باشم.ممنون بابت تلنگر ??
مشتاقانه منتظر خوندن داستان های بیشتری از شما هستم ??