۱) هر طور شده انجامش میدم

یکی از تفریحات شخصی من  ورزش  هستش…حتی تو بدترین شرایط، خودم را ملزم میکنم که انجامش بدم…

حداقل ۴۵ دقیقه برای هر روز در نظر گرفتم …

خسته باشم، فرصتم کم باشه، افسردگی و غم داشته باشم و…بازم انجامش می دم مگر اینکه واقعا بیماری باعث شده باشه از جام نتونم بلند بشم…

خیلی از زنان برای شروع کردن ورزش  تنبل هستند و حقیقتا می تونم بگم که بهانه گیری هست…

بهانه قدرتش از اراده معمولا بیشتره…

مثلا به دلیل های زیر ورزش نمی کنیم: 

* پول ندارم لباس مناسب باشگاه  بخرم و یا شهریه باشگاه بدم…

*شوهرم اجازه نمی ده برم باشگاه… 

* انگیزه ای برای تنهایی ورزش کردن تو خونه ندارم و حتما پایه ورزش می خوام…

* و…

منم این روزهای بی پولی ر ا تجربه کردم …

وقتی ۱۰ سالم بود یه وسیله ورزشی ساختم… یه خلاقیت فوق العاده خوب دوران کودکی محسوب می شد.

البته قبلا اختراع شده بود و تو بازار بود ولی پول نداشتم بخرم!

این وزنه های  تو بازار هستش که برای سنگین شدنش، داخل سلولهاش، شن جاساز شده:

اون زمان  اینترنت و سرچ و اینها نبود که تصاویر اصلی اش را ببینم و تقلید کنم…

ولی جالبه که ساختمش و شد این: 

پارچه این تصویر از یک شلوار با جنس محکم بود که اون شلوار کهنه و پاره شده بود ( پارچه های جین یا کتان برای این کار مناسبن )

یک چرخ خیاطی هم داشتیم از عهد ترکمنچای 😁 جهیزیه مادرم  بود و  فقط یه مدل دوخت داشت و همیشه ماسوره ش گیر میکرد..

از این بزرگوار صحبت میکنم: 

موقع دوخت هم  عصبانی میشد  یهو خط خطی و در هم بر هم دوخته می شد .

من جوری دوخت کردم که داخل هر کدام ازسلول ها بتونم یه چیز سنگین  جاساز کنم …  

بندهایی هم که دوختم بند یه کفش کهنه بوده …

اون چیز سنگین هم میلگردهایی بود که جوشکارها تو خانه های نیمه ساخته رها کرده بودند و جزو زباله ها بود…میلگرد چون امکان داشت موقع ورزش و ورجه وورجه، از سلول ها بیوفته بیرون و پا زخم بشه، برای همین دورش پارچه دوزی کردم و شد این:

از اینا، چند تا درست کردم و تو سلولهایی که خیاطی کرده بودم فرو کردم…

و این موجود را به دور مچ پاهام می بستم و پَرِش می کردم و حرکتای ورزشی انجام میدادم که پاهام قوی بشه و عضله هاش سفت بشه… من پول نداشتم اون زمان ولی با خلاقیت و تلاش سعی میکردم ورزش کنم …

ما برای ورزش کردن نیاز نیست حتما باشگاه بریم و دمبل و اینها بخریم …آدم ها با حداقل ترین وسایل هم می تونن بهانه ها را شکست بدن!

سالها گذشته از اختراع “وزنه مچ پا ” و من دیگه درگیر پول نیستم که این رو نتونم بخرم ولی همچنان درگیر وزنه های اختراعی خودمم😍 و با همین ورزش می کنم چون برام پر از احساس خوب هست…

گلچین آهنگ های شاد و ریتمیک جمع کردم برای این ۴۵ دقیقه…اینجوری خیلی راحت تر هست و حوصله ات هم سر نمی ره…سعی میکنم  ورزش هام تکراری نباشه که ازش زده بشم …زمان ۴۵ دقیقه را هم گذاشتم که کمتر نشه و زمان زیادی هم نباشه…گاهی شده روزی را می گذروندم که اونقدر درمانده بودم که تو ورزش آهنگ ریتمیک داشته پخش  می شده ولی من زار می زدم 🙂 ولی انجامش دادم … شده که اون ۴۵ دقیقه سخت ترین کار دنیا بوده و واقعا حوصله نداشتم از جام بلند بشم ولی بلند شدم و انجامش دادم …گاهی حتی حس کردم دارم این جلسه را از سرم بازمیکنم  و کیفیتی نداره ولی به زور انجامش دادم…

قبل از جدی گرفتن هر آدمی، من به قوانین وضع شده خودم پایبندم …

حقیقتا بعد از ورزش حال روحی مون خوب میشه چون هورمون آندروفین ترشح میشه و افسرده ترین هم باشی، چند درجه حالت بهتر میشه و این حال خوب تا چند ساعت که اثر آندروفین بره می مونه✌🙂